Een bericht uit Mymensingh
Beste vrienden in Nederland,
Het verzoek om een brief te schrijven over onze activiteiten hier viel samen
met het gevoel dat het tijd was om zo'n brief te schrijven. Het is lang geleden
dat we iets hebben geschreven. De tijd gaat snel, zowel hier als in Europa, en
we zijn druk bezig. Maar we moeten niet vergeten om te communiceren. Het wordt
hoog tijd voor u om op de hoogte te blijven van wat er gebeurt in de kleine
wereld van de broeders in Mymensingh, die u in de loop der jaren zo trouw hebt
gesteund door giften, bezoeken en gebeden.
Deze brief is slechts een deel van wat we willen vertellen. Ik heb Br. Guillaume
gevraagd om wat verhalen te vertellen - van ontmoetingen met mensen, anekdotes,
verhalen over ziekte en herstel ... Het soort persoonlijke gebeurtenissen die
hier een groot deel van onze tijd vullen. Hij zal die verhalen afzonderlijk
schrijven en opsturen. Ondertussen zal ik vertellen over een aantal structurele
veranderingen waarvan ik denk dat ze belangrijk zijn om te weten.
De achtergrond
We zijn al vrij lang in Bangladesh aanwezig. Broeder Frank kwam voor het eerst in de vroege jaren ‘70, wat nu meer dan veertig jaar geleden is. In Mymensingh hebben we ons in 1987 gevestigd en niemand wist dat we hier in 2017 nog zouden zijn. Boven onze aanwezigheid in het land heeft altijd een vraagteken gehangen. Hoe lang krijgen we onze visa? Zal de gemeenschap van Taizé hier altijd broeders willen hebben? Tot nu toe heeft ze dat gewild, en we hebben onze visa. Dus we gaan door.
Tijdens ons verblijf hier, jaar na jaar, zijn er veel kleine initiatieven genomen en gegroeid. Br. Frank was altijd bezig om manieren te vinden om arme en behoeftige mensen om hem heen te ondersteunen. Vanaf het begin hebben studenten en gehandicapten hier centraal gestaan in ons leven. Alle initiatieven waren in het begin informeel en persoonlijk, maar sommige zijn uitgegroeid tot veel meer formele organisaties. Dit roept uiteraard nieuwe vragen op.
De scholen
Velen van jullie zijn bekend met de verhalen over hoe het allemaal begon. Studenten vroegen om wat hulp bij hun studie, altijd duur in Bangladesh. We stonden klaar om te helpen met een kleine toelage, maar we wilden ook dat ze anderen hielpen. Dat is hoe de studenten arme kinderen in dorpen gingen onderwijzen. Toen ontwikkelde dit zich tot echte scholen. We hebben nu vijf van dergelijke basisscholen, waar alle leraren universiteitsstudenten zijn en bijna 2000 kinderen studeren tot klas 5.
De mensen met een fysieke beperking
De broeders hielpen mensen met een beperking al toen ze in Chittagong en Dhaka woonden. In Mymensingh begonnen we de ontoereikendheid van onze steun te voelen. Mensen met een beperking hadden meer nodig dan we konden geven. Zo is het Community Centre for the Handicapped begonnen, het PCC. Sommige jongeren werden opgeleid en het centrum werd opgericht om op verschillende manieren de mensen met een beperking in Mymensingh te helpen. Het centrum is begonnen in 1997.
De mensen met een verstandelijke beperking
Toen we in contact kwamen met mensen met een fysieke beperking, kwamen we ook mensen met een verstandelijke beperking tegen. Deze mensen vragen om een andere benadering. Wat heel eenvoudig begon, samenwonen met slechts twee of drie mensen, ontwikkelde zich langzaam tot een gemeenschap die uiteindelijk werd aanvaard door de internationale federatie van l'Arche. Een ander, vergelijkbaar, initiatief, maar gericht op de kinderen, wordt een afzonderlijke organisatie genaamd Choto Tara (kleine sterren). De Ark heeft nu drie huizen en een flink aantal bewoners.
Straatkinderen
Door de jaren heen hebben we contact gehad met kinderen die in de
sloppenwijken leven, vooral degenen die op en rond het station en in de
zigeunergemeenschappen langs de rivier wonen. Twee belangrijke centra zijn de
clubs voor kinderen in een sloppenwijk achter een groot ziekenhuis in de stad en
dicht bij het station. Daar doen de kinderen mee aan verschillende activiteiten
en leren ze ook een beetje lezen en te schrijven. Er is ook veel activiteit op
het treinstation in Dhaka, waar veel kinderen en jongeren een zwaar leven leiden
en vaak een ongeluk hebben of betrokken zijn bij criminaliteit. Er is een opvang
opgezet waar kinderen hun toevlucht kunnen zoeken en wegblijven van het geweld
van de straten.
Vredeswerk
In 2007 startten we een klein centrum voor vredeseducatie en
conflictoplossing, Shanti Mitra. Ook dit is gestart met en wordt gerund door
studenten van het College. Het heeft zich gericht op culturele uitingen, zoals
zang en theater, en is in toenemende mate betrokken bij de interreligieuze
dialoog.
Pastoraal werk
Wij zijn altijd actief betrokken geweest bij oecumenisch werk, gebeden tussen christenen, jeugdpastoraal en seminars met christelijke jongeren. Deze toewijding werd aangemoedigd door de oprichting in 2012 van Mikrakbo, een kleine groep studenten van het christelijk college die veel tijd doorbrengen met pastorale activiteiten, pelgrimstochten, seminars en bezoeken aan zieke mensen en gevangenen.
De zieken
Ten slotte moeten we de zieke mensen noemen die bijna dagelijks naar het
Broederhuis komen, om begeleid te worden naar het ziekenhuis voor een
behandeling. Dit is al bijna dertig jaar aan de gang. Het Gemeenschappelijk
Centrum voor mensen met een handicap heeft nu de verantwoordelijkheid hiervoor,
maar de mensen komen nog steeds naar het broederhuis en gaan van daar naar het
ziekenhuis. Het is een belangrijk werk en een sterk symbool.
Het Stipendium-systeem
Zoals je misschien wel hebt begrepen, is het stipendium systeem erg belangrijk in
veel van ons werk. Zonder stipendia te geven aan universiteitsstudenten, zouden
we zelfs de helft van wat we nu doen niet kunnen doen. Dit briljante idee van
Br. Frank heeft zich ontwikkeld tot een soort deeltijdwerkschema. Bijna alle
groepen en organisaties hebben een stipendium. De lagere scholen zijn volledig
afhankelijk van hen. Shanti Mitra en Mikrakbo zijn ook sterk afhankelijk van
toelagehouders. Op deze manier met jongeren werken is bemoedigend. Ze zijn
ruimdenkend, fris en bereid om te helpen. Natuurlijk zijn er ook uitdagingen.
Maar dit systeem is erg goed en we zijn blij om het te hebben.
Financiële aspecten
Het geven van stipendia elke maand is echter erg duur. We hebben het geluk gehad om de steun te krijgen van Christian Solidarity International (CSI) in Luxemburg, dat de scholen en een aantal andere activiteiten op het gebied van lesgeven op zich heeft genomen (ze ondersteunen alleen formeel onderwijs). De andere stipendia vertegenwoordigen nog steeds een heel groot bedrag dat moet worden verzameld.
Over het algemeen zijn de kosten in het afgelopen decennium enorm gestegen. Het
land heeft zich ontwikkeld, de lonen zijn gestegen, de activiteiten zijn
toegenomen, de structuren hebben nieuwe en onvermijdelijke eisen gecreëerd.
Toen Br. Frank nog leefde waren we al begonnen na te denken over onze relatie
met alle goede dingen die we zijn begonnen en hoe we er aan kunnen bijdragen dat
ze zelfredzamer worden. Het is ook belangrijk voor ons als gemeenschap om
duidelijk te maken dat we geen NGO zijn die alleen betrokken is bij
maatschappelijk werk, maar dat onze visie anders is.
Een nieuw perspectief
Sinds 2014 vertellen we de verschillende groepen en organisaties dat ze op
andere manieren dan via ons moeten nadenken over hoe ze geld voor hun
activiteiten kunnen verkrijgen. Dit vereist veel moed, knowhow en creativiteit.
We hebben gezegd dat we tot en met 2018 min of meer gewoon doorgaan, maar daarna
zullen we onze bijdragen geleidelijk verminderen met 10% per jaar. In de
tussentijd moeten ze een netwerk opzetten en op zoek gaan naar donoren die
geïnteresseerd zijn in wat ze doen.
Wij zullen er altijd zijn, op voorwaarde dat we in Bangladesh kunnen blijven.
Maar we zijn niet zo geïnteresseerd om gecompliceerde structuren en
personeelssalarissen te ondersteunen. In de toekomst zullen we activiteiten
blijven ondersteunen waarvan we denken dat ze belangrijk zijn, zoals het creëren
van vriendschap tussen mensen en het helpen van arme of kwetsbare individuen.
Dit is ook wat we denken dat U en andere mensen die ons werk in de loop der
jaren hebben gesteund, graag willen dat we doen.
De uitdaging voor de mensen die deze verschillende projecten uitvoeren is enorm.
Het is helemaal niet zeker dat al deze groepen, die allemaal fantastisch werk
doen, voldoende steun krijgen. De wereld van donoren is zwaar en de concurrentie
is moeilijk. We hebben onze mensen niet getraind om dat onder ogen te zien. Maar
er is geen alternatief. Sinds we in deze termen zijn gaan praten, hebben we al
enkele veelbelovende veranderingen gezien. De mensen die het werk doen zijn
goed, velen van hen werken al jaren met ons samen en kennen ons goed. Ze hebben
begrepen dat we van hen verwachten dat ze echte verantwoordelijkheid nemen en
proberen te reageren op die oproep. Het is een avontuur en we doen het samen.
Het forum
Sinds vorig jaar komen we regelmatig allemaal bijeen in wat we een Forum hebben genoemd. Alle groepen, organisaties en verenigingen die we hierboven hebben genoemd, zijn leden van het Forum (L'Arche, lid van een internationale federatie, heeft de status van "waarnemer"). Het doel van het forum is om al onze activiteiten te coördineren en zo de kosten en inspanningen te verminderen. Het Forum heeft al een fotograaf in dienst die voor iedereen werkt en culturele evenementen worden vanaf dit jaar samen georganiseerd. Uiteindelijk hopen we dat de broeders alleen met het Forum van doen zullen hebben.
Dit zal alles kunnen vereenvoudigen, ook geld inzamelen en misschien zelfs een samenwerkingsmodel creëren. Al onze financiële bijdragen zullen uiteindelijk via het Forum worden gekanaliseerd. Uiteraard zal het enige tijd duren voordat dit de realiteit wordt, maar we hebben al de eerste stappen gezet.
De financiering
Een reden waarom we moeten nadenken over al deze structurele veranderingen is
dat we al die jaren geld hebben ontvangen op een manier die niet legaal is.
Financiële steun voor georganiseerde activiteiten moet via het NGO-bureau
verlopen. We hebben echter altijd grote bedragen ontvangen op onze particuliere
accounts. Dit was vrij normaal, zelfs tien jaar geleden. Nu scherpen de overheid
en de banken de regels aan, deels vanwege de terroristische dreiging. Het is
daarom noodzakelijk om ons zodanig te organiseren dat alles legaal en correct
is. Het risico is anders dat het opeens onmogelijk wordt om geld te ontvangen.
Om legaal geld uit het buitenland te kunnen ontvangen, moet een organisatie
geregistreerd zijn bij het NGO-bureau. Van onze groepen is alleen het Community
Centre for the Handicapped geregistreerd. Om deze reden zijn we begonnen met het
kanaliseren van fondsen via het Community Centre. Er worden al enkele grote
bedragen rechtstreeks uit het fonds in Nederland verstuurd. Vanaf het begin van
dit jaar worden de basisscholen gepresenteerd als een project van het Community
Centre. Dit maakt weinig verschil voor ons en voor het werk, maar het heeft het
grote voordeel dat het project volledig legaal is en de verantwoording
transparant.
Mohilla club
Een organisatie kan altijd lokale fondsen ontvangen. Om deze reden is een andere
weg die we verkennen het opzetten van een klein bedrijf. Jarenlang hebben we een
kleine Women's Club gerund met gehandicapte vrouwen die handwerk, borduurwerk en
tapijten maakten. Een paar andere mensen zijn betrokken bij vergelijkbare
productie, hetzij van kaarten of van geschilderde foto's. Onlangs hebben we een
nieuwe en prachtige showroom geopend waar al deze producten (en ook andere
dingen) worden verkocht. We hopen dat dit initiatief de Women's Club in enige
tijd financieel solvabel maakt en misschien zelfs bijdraagt aan andere
activiteiten. Deze onderneming wordt Angkur Crafts genoemd.
Een ander plan is om een koffiehuis direct naast de showroom te openen. Dit
zal de aantrekkingskracht van de plaats vergroten en de verkoop stimuleren. De
Carpet Workshop is al verhuisd naar een nieuw huis, waar ook voldoende ruimte is
om de vrouwen te laten borduren. Het huis dat nu wordt gebruikt voor de
borduuratelier, wordt dan het koffiehuis. Dit zal waarschijnlijk niet voor het
einde van het jaar gebeuren, maar het is een goed plan.
Het nieuwe huis van de Carpet Workshop is de vorige Assistive Device Workshop, die enkele jaren geleden met de hulp van Wilde Ganzen werd gestart. Het was niet financieel solvabel, dus het werd gesloten en het werk (samen met de machines) zal worden voortgezet door een veel grotere organisatie voor gehandicapten, CRP.
De toekomst
Niemand wordt met de jaren jonger. We zijn met slechts drie broeders die permanent in Mymensingh wonen en hoewel we sterk zijn en hopelijk nog vele actieve jaren voor ons hebben, moeten we nadenken over wat er zal gebeuren als die jaren voorbij zijn. Bangladesh is snel aan het veranderen. Het ontwikkelt zich economisch snel, maar de ongelijkheden nemen toe; het onderwijs groeit, maar dat geldt ook voor de islamitische strijdbaarheid; mensen hebben meer geld, maar alles is veel duurder geworden. We zijn helemaal niet zeker van de manier hoe het land de nabije toekomst zal tegemoet gaan. Het is moeilijk om te voorspellen wat er zal gebeuren met de kleine christelijke gemeenschap, die het op dit moment behoorlijk goed doet.
Wat we weten is dat er altijd behoefte zal zijn aan vriendschap, delen, solidariteit en verbondenheid. Er zullen altijd kwetsbare en arme mensen zijn. We willen een plek bieden waar dergelijke mensen zich welkom voelen. Misschien is dat alles wat we zeker kunnen zeggen. Wat we feitelijk kunnen doen, hangt af van de ontmoeting met de mensen die ons komen bezoeken en de middelen die we tot onze beschikking hebben. Zo was het in het begin en zo willen we dat het blijft.
Bedankt
Jullie hebben ons vele jaren op een zeer indrukwekkende manier geholpen. Ik
schreef de e-mails van Br. Frank voordat hij zijn brieven begon te scannen en ik
was onder de indruk van het vertrouwen en de nabijheid die ze onthulden. Het
fonds in Nederland moedigde me aan om een soortgelijk fonds op te zetten met
mijn zuster in Zweden, dat nu sinds enkele jaren bijdraagt aan ons werk. We
zijn iedereen die in de loop van de jaren kleine of grote sommen heeft
bijgedragen heel dankbaar voor het vertrouwen dat ze ons gaven dat we het geld
goed zouden besteden ten dienste van arme en kwetsbare mensen.
Dit vertrouwen is essentieel. Het is niet altijd mogelijk om exacte fin. rekenschap te geven. Dit is het verschil tussen onze manier van dienstbaarheid en een NGO. Veel is gratis. Maar vriendschap, gemeenschap en delen zijn ook gratuit, en dat zijn de dingen die we het meest waarderen in het leven. Bedankt voor het vertrouwen in ons en voor het ondersteunen van wat we doen.
br. Eric